Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Εμείς, τα ζόμπι του Κακού II, τα περήφανα ζόμπι που σκότωσε ο Billy Zane. (Γιατί, τι άλλο θες να 'χεις να θυμάσαι στα γεράματά σου και να αναπολείς;)

Σίγουρα, πάντως, είμαστε παραπάνω από τριακόσιοι, όσο κι αν οι γνωστοί 300 είδα πως τρύπωσαν τελικά, ύπουλα, όχι μόνο στις αιματηρές σκηνές πολέμου μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και ζόμπι, αλλά λίγο εδώ, λίγο εκεί και δη στους τίτλους τέλους. Που ήταν βέβαια καταπληκτικοί κατά τ' άλλα (και που η φίλη μου η Αλεξία Μεράκου, που γινόταν ζόμπι σε κάθε ευκαιρία, ήταν πρώτο όνομα στη μακριά τιμημένη λίστα), αλλά, τι να κάνω, στραβή δεν είμαι, η επιρροή ήταν έντονη ή καλύτερα οι 300 έχουν βάλει τη στάμπα τους φαρδιά-πλατιά στο Κακό 2, γεγονός που δεν ήταν εμφανές στο marketing της ταινίας (Ο Frank Miller, βέβαια, είναι ικανός να επηρεάσει και το θεό ακόμα).

Η βασικότερη παρατήρηση είναι ότι η ταινία είναι κλάσεις ανώτερη της προηγούμενης. Θα μπορούσα να το θέσω κι αλλιώς: αν η αυτή παίρνει δέκα η άλλη ήταν κάτω από πέντε και γενικά σχεδόν δεν υπάρχει σημείο σύγκρισης. Αυτό που ήταν μια πιασάρικη ιδέα με μπόλικο fun και απενεχοποιημένη ατμόσφαιρα, το Κακό I, που ούτως ή άλλως μας άρεσε, γιατί έτσι, χωρίς να έχει ουσιαστικά πολλά θετικά στοιχεία ως κινηματογραφικό έργο, απλώς και μόνο επειδή ήταν το πρώτο ελληνικό zombie movie, έγινε τώρα ένα κανονικό zombie movie αξιώσεων: με προφήτη τον Billy Zane να μιλάει αρχαία ελληνικά --ενίοτε με αμερικάνικη προφορά-- και να περιφέρεται με sexy κάπα με κουκούλα, με δυναμικούς αρχαίους Έλληνες πολεμιστές τους Τότσικα, Χρανιώτη, Αυγουστίδη Χ 2, που το αρχαίο ελληνικό δεν τους πάει τόσο όσο στον ελληνο-αμερικάνο πρώην της Kelly Brook, λέμε, την Ιωάννα Παππά ως περιζήτητη παιδούλα και τη γνωστή παρέα του Κακού με new sexy entry τη (νεαρή δικηγόρο από την Ψυχραιμία) Ευτυχία Γιακουμή και τον ιδιαίτερα αγαπητό στις θεατρικές σκηνές Θάνο Τοκάκη ( ας με συγχωρήσουν όσοι έμειναν έξω, δεν είναι επειδή τους εκτιμώ λιγότερο).

Φυσικά, οι αρετές του Κακού δεν εξαντλούνται στο λαμπερό του καστ. Τι να πρωτοπω για την εντυπωσιακή φωτογραφία, αλλού πιτσιλισμένη αφειδώς με αίμα από γλυκόζη, μυστική συνταγή των αδερφών Αλαχούζων κι αλλού να κολακεύει την άδεια Αθήνα του δεκαπενταύγουστου (γιατί, ναι, αν είχατε απορία, μόνο τότε θα μπορούσαν να είναι εφικτές αυτές οι λήψεις) σαν μυστική ερωμένη. Ή για τη σκηνοθεσία που δεν είναι μόνο αστεία, ούτε μόνο witty, ούτε μόνο ευρηματική, ούτε μόνο ό,τι να 'ναι (ειδικά τις στιγμές με το μαγικό κουτάκι που μοιάζει κάπως με κύβο του Ρούμπικ, αλλά σε μπεζάκι και τις άλλες που διάφορα φώτα/κεραυνοί/αστραπές ξεχύνονται στους αιθέρες), αλλά όλα τα παραπάνω μαζί. Για την υποκριτική είναι σα να είπα ήδη, αφού τα γνωστά ονόματα που παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους συνήθως δουλεύουν με επαγγελματισμό και αυτή η ταινία δεν είναι η εξαίρεση, άσε που όλοι έδειξαν υπερβάλλων ζήλο παρά το αντίθετο. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον ( μόνο τον Κοντόπουλο, για διαφορετικούς εντελώς λόγους), αλλά υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα, σοβαρά, ότι υπάρχουν ακόμη και περιθώρια βραβείου δεύτερου αντρικού ή γυναικείου ρόλου (ναι, σοβαρολογώ).

Στα συν είναι και οι μπόλικες αναφορές (μα, ο δολοφόνος με το αλυσοπρίονο; πόση πλάκα ν' αντέξει κανείς, Τζεντάι κτλ), το soundtrack, ο άψογος ρυθμός που έδωσε ο πιο απίθανος μοντέρ που υπήρξε ποτέ σε zombie movie Κωνσταντίνος Αδρακτάς (όχι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον κύριο, όσο και να 'θελα) και φυσικά το τέλος. Ένα τέλος σαρκαστικό με πολιτικό μήνυμα, αν θες να το δεις έτσι, και φυσικά ανοιχτό για νέες συνέχειες. Γιατί, εννοείται περιμένουμε το δεύτερο sequel και εννοείται θα γινόμαστε ζόμπι μέχρι να μην μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας από τα γηρατειά.

Προς το παρόν, βέβαια, αυτός ο άκρατος επαγγελματισμός των συντελεστών από κάθε πλευρά, αυτά τα production values της ταινίας, τελοσπάντων, που έδωσαν ένα τόσο ικανοποιητικό αποτέλεσμα, προβλέπω ότι θα πάνε το Kako II Aka Evil - In the Time of Heroes πολύ μακριά. Και στην άκρη της γης, όπου υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τα καλά ζόμπι μούβις και τους αρέσουν οι αρχαίοι Έλληνες. Αν μάλιστα έκαναν και αρχαία ελληνικά στο σχολείο, ακόμη καλύτερα. Μπορεί και να καταλάβουν μερικές λέξεις όπως "κίναιδος, αιδοίο, κόρακας" χωρίς να κοιτούν τους υπότιτλους.

Θα μπορούσα να κάνω χαρές για πολλή ώρα ακόμα, αλλά κάπου εδώ, λέω να υπερ-ευχαριστήσω το Γιώργο και τον Πέτρο Νούσια, εντάξει, και τον Claudio Bolivar, που δίχως αυτούς δε θα είχαμε περάσει τόσο μεγάλες στιγμές και πάω να κοιμηθώ)