Στο Σεράγεβο οι πληγές του πολέμου είναι ακόμη ανοιχτές, όπως αποτυπώνει στην ταινία της η Jasmila Zbanic. Η ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο και έκανε αίσθηση στο Sundance και αυτές τις μέρες στο Φεστιβάλ του Λονδίνου ασχολείται με τα πληγωμένα Βαλκάνια πιστοποιώντας την ανάγκη για μεγαλύτερη συνειδητοποίηση εκ μέρους όλων μας των συνεπειών του πρόσφατου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Του πολέμου που χώρισε την άστοχα ενωμένη χώρα και ρήμαξε τους λαούς που την αποτελούσαν και τους γείτονές τους.Ενώ τα μίντια έχουν πια αφήσει αυτό τον πόλεμο πίσω τους, οι γυναίκες των Βαλκανίων, όσο και να θέλουν, δεν καταφέρνουν να ξεχάσουν. Μαζικές δολοφονίες, ομαδικοί τάφοι που ανοίγονται για να αναγνωριστούν τα πτώματα, παιδιά καρποί βιασμών που εμπαίζουν το μητρικό ένστικτο. Ενώ οι στρατιώτες που πολέμησαν στο μέτωπο είναι άντρες, οι γυναίκες είναι αυτές που υποφέρουν μακροπρόθεσμα. Όσες έχασαν τον άντρα, το γιο, τον πατέρα τους. Όσες ένιωσαν τη βία αντί την αγάπη και κλείστηκαν στον εαυτό τους χωρίς να μπορέσουν να αισθανθούν πάλι γυναίκες.
Αυτό τον κρυμμένο κόσμο αποκαλύπτει η ταινία της Zbanic με ευαίσθητη γυναικεία ματιά υποβοηθούμενη από εξαιρετικές ερμηνείες. Μια ιστορία μάνας και κόρης: η Έσμα και η Σάρα ζουν στη συνοικία Grbavica του Σεράγεβο και έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μονάχα τη φτώχια και την απουσία του πατέρα, αλλά και ένα σκληρό μυστικό. Σκηνές στο κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης γυναικών της περιοχής βαραίνουν την ατμόσφαιρα και δείχνουν τη δυσκολία των γυναικών να ξεχάσουν. Για την Έσμα πάντως η εξομολόγηση της φρικτής εμπειρίας της είναι το πρώτο βήμα προς τη λήθη και τη γιατρειά. Για όλους τους υπόλοιπους είναι ευκταίο να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη, ως μόνο εχέγγυο για τη διατήρηση της ασταθούς ειρήνης.
No comments:
Post a Comment