Όπου ακούς πολλά κεράσια... ή Κλαμπ Αυτοκτονίας

Κι αν μου την έχουν πει την παροιμία, κι αν την έχω δει να βγαίνει αληθινή, δε λέω να βάλω μυαλό. Πήγα με ένα καλάθι νααααα (με το συμπάθειο), για να μαζέψω αυτά τα κεράσια του avant-garde ποιητή-που-έγινε-σκηνοθέτης Shion Sono (ή Sion Sono, sb decide...) και τελικά έφυγα με καλάθι αδειανό σχεδόν. Μόνο κάτι λίγα καχεκτικά κερασάκια βρήκα, ούτε καν πολύ νόστιμα, όμως κατακόκκινα από το πολύ αίμα.

Γνωστό κυρίως ως Suicide Circle ή Suicide Club το Jisatsu sâkuru (2001) είναι μια ταινία με γιαπωνεζάκια να πηδάνε από ταράτσες, από αποβάθρες τραίνων και γενικά απ' όπου βρούνε. Μου φάνηκε τόσο γλυκιά μελαγχολική ιδέα, με εξαιρετική προοπτική εικόνων υψηλής αισθητικής. Εντάξει, αυτά τα schoolgirls που φορούσαν στολές τύπου ναυτικές όπως σε όλα τα manga ήταν χαριτωμένα --δίνω δίκιο στο Χάρη-- αλλά όλα τα υπόλοιπα... Σα να είχε μπερδευτεί λίγο ο ποιητής; Σα να πέταξε στοιχεία που δεν έδεναν μεταξύ τους φίγδην-μίγδην σε ένα και μόνο film plot? Κι αυτό το λέω εγώ, που λατρεύω το συμβολισμό, αλλά, οι φτωχοί θεατές ζητούν ένα κλασικό narrative, πως να το κάνουμε. Άλλωστε και το manga που δημιουργήθηκε αργότερα με τον ίδιο τίτλο, απέκτησε ένα κανονικό narrative, γιατί αυτό είναι το σωστό- - που λένε. Άσε που και ο ίδιος ο Sono γύρισε sequel της ταινίας το Noriko's Dinner Table και έχει ανακοινώσει και ένα τρίτο, για να καλύψει τα αφόρητα κενά αυτής της κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενης ταινίας του.

Στο τέλος-τέλος, η πριν-το-gore Julie & Julia που όλοι την έκραζαν με τον --ισότιμο με χοντρή βρισιά-- χαρακτηρισμό "γυναικεία ταινία" ήταν ευχάριστη, άνοιγε την όρεξη και είχε 2+2 εκπληκτικές ερμηνείες, όχι μόνο τις κυρίες Streep και Adams, αλλά και τους κυρίους τους.

Αλλά όποιος ψάχνει σώνει και καλά αισθητική, σκηνοθετική και κάθε άλλου είδους εκζήτηση, κάτι τέτοια παθαίνει. Οπότε, δε μένει παρά να σας δώσω μια συμβουλή για τις φετινές Νύχτες: Play it safe.