Ο Λάνθιμος, δε γίνεται να μην το παραδεχτεί κανείς, έχει ένα κάποιο βλέμμα. Λίγο σκληρό, λίγο στενόχωρο, πολύ ανακλητικό. Αδύνατο να μιλήσει κανείς σε βάθος για οικεία κακά.Υποκλίνομαι στην ευφυία της σύλληψης της σιχαμένης οικογενειακής καταπίεσης, κάθε πατροναρίσματος ως εκ τούτου. Τα κλειστά, αυτιστικά περιβάλλοντα που σε ρουφάνε αδηφάγα.
Όμως, ο πιο δυνατός είναι πάντα ικανός να κάνει μέχρι και αυτό, να χτυπήσει τον κυνόδοντά του μέχρι να ματώσει, να πέσει στο νεροχύτη και να είναι πια όλα εκεί έξω δικά του, όλα να τον περιμένουν να τα δει, να τα γευτεί. Ετοιμαζόταν καιρό για την εξόρμηση η πιο δυνατή, δε χρειάζεται προστασία πλέον, δε χρειάζεται υπερπροστασία, δε σας χρειάζεται, δυνάστες. Ούτε η ίδια δεν ξέρει τι χρειάζεται. Θα επιζήσει;
Υ.Γ. Ο πάτερ-φαμίλιας-Στέργιογλου είναι πλέον το πιο ειδεχθές είδωλο της πατριαρχίας προς αποκαθήλωση. Κάθε του ρόλος μια νέα αποκάλυψη, πάντα αναδεικνύεται πιο πλούσιος σε γκάμα ρόλων απ' ότι νομίζαμε.
7 comments:
μόνο που τελικά αυτός που καταφέρνει να το σκάσει χάνει την ζωή του. Μήπως τελικά ο ποιητής θέλει να μας πεί πως όποιο πρόβατο το σκάει από το μαντρί το τρώει ο λύκος?
Δε θέλω να συμφωνήσω με αυτή την ανάγνωση. Ο ποιητής θέλει να πει ότι χρειάζονται οργανωμένες προσπάθειες και όχι σπασμωδικές κινήσεις κατά των εξουσιαστών ;)
οκ έτσι να το δεχθώ!!
Εγώ μόνο έτσι κατάφερα να καταπιώ τη σκηνή με το σιωπηρό, κλειστό πορτ-μπαγκάζ, σε διαβεβαιώ. Αλλιώς θα είχαμε δράματα.
εγώ ειλικρινά δεν ήξερα τι να υποθέσω. Αν το νόημα είναι αυτό που λές,΄ή ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα (άλλωστε μάλλον και η τύχη του πρώτου αδερφού ήταν η ίδια (;). Θα ήθελα πολύ να ήξερα από τον ίδιο το σκηνοθέτη το νόημα της τελικής αυτής σκηνής.
Και ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, μέχρι που ο Δίας του την έφερε. Πάντα υπάρχει ελπίδα, και τα σχετικά με τον πρώτο αδελφό ήταν απλώς τακτικές εκφοβισμού. Ο θεατής καλείται να διαβάσει στο narrative ό,τι βρει, όχι απαραίτητα τις προθέσεις του σκηνοθέτη (που δεν τις γνωρίζω επακριβώς, ομολογουμένως).
χμ...πάντως, εγώ δε βρήκα τον κυνόδοντα τόσο εξαιρετικό όσο υποτίθεται ότι είναι...
Σίγουρα είναι πολύ καλό, πόσο μάλλον για ελληνικό, αλλά νομίζω ότι κινηματογραφικά όσο και σεναριακά ο Τρίερ τα έκανε αυτά προ πολλού!
Όταν αναφέρομαι στο σενάριο, δεν εννοώ αυτό καθεαυτό, αλλά το στυλ του, την αφήγηση, τις θεματικές και τα συναισθήματα που προκαλεί.
Όσον αφορά την τελική σκηνή και την πράξη της μεγάλης αδερφής, νομίζω ότι απλά δεν ήταν έτοιμη να αμφισβητήσει όλο τον κόσμο της και τη θεωρία της για τη ζωή. Πώς είναι δυνατόν, έχοντας δει το ρόκυ μπαλμπόα, την ιρένε κάρα και τα σαγόνια του καρχαρία, να πιστεύει ακόμη ότι ο μόνος τρόπος να βγει είναι μέσα από το αυτοκίνητο;
Απλώς, δεν τολμούσε να κάνει και δεύτερο ''παράπτωμα''. Είχε ήδη αφαιρέσει τον κυνόδοντά της κατά παράβαση των οικογενειακών-κοσμικών κανόνων.
Όσο για το μεγάλο αδελφό, δεν πιστεύω ότι είχε την ίδια τύχη. Προφανώς, κατάφερε να ξεφύγει και αυτοί τον κήδεψαν.
Το όλο σενάριο θυμίζει, άλλωστε, πολύ έντονα τη ζωή και τις τακτικές κάποιων θρησκευτικών ομάδων των Νότιων Η.Π.Α.
Post a Comment