Julie & Julia: μην πετάτε γιαούρτια, λέμε

Οι μισοί εκεί έξω σνομπάρουν την ταινία της Nora Ephron Julie & Julia, παραπέμποντάς μας στoν πιο βαρύ χαρακτηρισμό για ταινία ( που την κάνει, εδώ που τα λέμε, χειρότερη κι από πορνοταινία), αυτήν της "γυναικείας" ταινίας, ενώ οι άλλοι μισοί που τη βλέπουν είναι προφανώς γυναίκες, ήτοι ανίκανες να καταλάβουν πόσο μάπα είναι και πολύ κατίνες για να βαρεθούν βλέποντάς την, επειδή έχουν επικεντρωθεί στο συνολάκι της διπλανής τους. Να, όμως, που οι λάθος εκτιμήσεις δεν έχουν συνυπολογίσει το σοβαρό ποσοστό όσων περνούν ευχάριστα την ώρα τους παρέα με τις δυο Τζούλιες, παρακολουθώντας με αφοσίωση την ταινία δίχως φόβο και πάθος, άρα, κάπως... αντικειμενικά.

Γιατί μια ταινία που έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί από γυναίκα, έχει δύο βασικούς γυναικείους καθώς και δυο απαραίτητους (όχι μόνο υποστηρικτικούς ή γλάστρες) αντρικούς χαρακτήρες και ασχολείται με τη μαγειρική εξόφθαλμα μεν, όχι κατ' ουσίαν δε, να θεωρηθεί γυναικεία; Δεν πρόκειται για την ιστορία δυο ανθρώπινων όντων στο δρόμο προς την ολοκληρωση και την ανακάλυψη του εγώ τους; Δεν είναι η διαδικασία της ολοκλήρωσης και της κατάκτησης ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη, με όποιον τρόπο και να γίνεται αυτή, είτε γίνεται μέσα από αιμοσταγείς περιπέτειες, εγκεφαλικά δράματα, πολέμους, ποδοσφαιρικούς αγώνες ή έστω με... μαγειρέματα; Όταν μια γυναίκα που ενώ δεν έχει καμιά άλλη ασχολία πέρα από τα "οικοκυρικά", γράφει ύστερα από προσπάθειες χρόνων το πιο γνωστό βιβλίο γαλλικής κουζίνας στην Αμερική (Mastering the Art of French Cooking), με την πλήρη στήριξη του αγαπημένου της, δεν αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την πορεία της; Πόσο μάλλον, όταν η δική της ζωή δίνει έμπνευση και νοηματοδοτεί την ανούσια, γραφειοκρατική και ανέμπνευστη δουλειά μιας άλλης νέας γυναίκας, που αισθάνεται ότι δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μέχρι να εκδόσει σε βιβλίο το diary blog της υπό τον τίτλο Julie and Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen και να γίνει σημαντική όχι μόνο για τον αγαπημένο της, αλλά και για μερικούς ακόμη αναγνώστες που λατρεύουν το drama και το φαί; Προφανώς, το γράψιμο ενός βιβλίου, η πορεία ενός ανθρώπου που του αρέσει να διηγείται, όπως καθένα μας, προς την επαγγελματική καταξίωση και την ανα/απο-κάλυψη του ιδιαίτερου ταλέντου του για αφήγηση δεν είναι γυναικεία ή αντρική, είναι ανθρώπινη υπόθεση.

Σε κάθε περίπτωση, μπορεί μια ταινία στον τίτλο της οποίας φιγουράρουν δυο γυναικεία ονόματα να μην αποτελεί κράχτη ή ο χαρακτήρας της Julia Child να μη γίνεται ιδιαίτερα συμπαθής εξαιτίας αυτού του τρομαχτικού ένρινου λόγου της ή πάλι η σκηνοθεσία να είναι συντηρητική, όμως το χιούμορ της ταινίας είναι κατά κύριο λόγο αυθεντικό και ευχάριστο (όχι ξενέρωτο και εμετικό, όπως σε μερικές αντίστοιχες "αντρικές" ταινίες), η υποκριτική της Streep και της Adams καίρια, για να μην πούμε για τον Stanley Tucci και τα production values αντάξια των πρωταγωνιστών. Όλα αυτά μαζί δεν κάνουν μια ταινία αριστούργημα, αλλά σίγουρα την καθιστούν αξιοπρεπή. Γιατί, όταν αναζητούμε κάτι σε μια ταινία και δεν το βρίσκουμε, απλώς δεν ψάξαμε καλά. Εκτός αν προσπαθούσαμε να βρούμε επαναστατικές ιδέες ανατροπής του κατεστημένου σε μία ρομαντική κομεντί ή δυσνόητα λογοπαίγνια σε μια ταινία slapstick, πράγμα προφανώς αδύνατο. Δεν είναι, φυσικά, λόγος αρκετός για να την απαξιώσουμε.