Η μοναξιά μου δεν είναι πια μοναξιά δική μου, είναι του κόσμου όλου. Χάνεται όμως εύκολα με μερικές τυχαίες προτάσεις του συγκατοίκου μου ή κάποιου φίλου. Τυχαίο δεν είναι τίποτα, όλα φαίνονται να είναι μέρος κάποιου σχεδίου, γιατί, κυρίως, βλέπω ότι όλα οδηγούν κάπου, όλα οδηγούν στο φως, όλοι οι δρόμοι, μα, όλοι, οδηγούν στο Hollywood.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτός ο μήνας, με προτάσεις για σινεμά που παρουσιάζει μια ζωή που δε μοιάζει με τη δική μας: μια ζωή που όσοι τη ζουν, γνωρίζουν πως εύκολα μπορούν να τη χάσουν. Η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι, μου είπαν, απλή και αβασάνιστη πράξη κάπου στην Πόλη του Θεού, στην οποία ομιλούν την πορτογαλική (που μ'αρέσει, αχ, πως μ'αρέσει). Πιάσαμε λοιπόν όλο το Meirelles, για να θυμηθούμε πολλούς αγαπημένους και να ξεχάσουμε άλλους, και να ερωτευτούμε με σιγουριά και πάθος αυτή τη φορά την Alice Braga, όπως άλλωστε όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας και μετά, όταν έβαλε μαύρα γυαλιά, όλοι οι πελάτες της (sic).
Τώρα, πάλι τυχαία, ω, μα, πόσο τυχαία, είπαμε ότι ο έλεγχος κάνει καλό ενίοτε, έλεγχος των αισθημάτων, των κεκτημένων, των λαδιών του αυτοκινήτου. Καταλήξαμε να μας ελέγξουν τα εισιτήρια οι πιο αποτυχημένοι ελεγκτές του Kontroll (2003) και όχι μόνο. Κατέληξα να αγαπήσω λίγο τους έχοντες το πιο μισητό επάγγελμα στον κόσμο, να πεθυμήσω λίγο τα μετρό της μιας ή της άλλης αγαπημένης μου πρωτεύουσας και να πιστέψω ότι αυτό της Βουδαπέστης μπορεί να είναι το πιο κορυφαίο. Παλιό, αλλά γνώριμο, γεμάτο ανθρώπους που δεν ξέρουν από νόμους και κανόνες και από άλλους που ενώ έχουν το νόμο κολλημένο στο περικάρπιό τους, αδυνατούν να τον επιβάλλουν. Αυτός που κρυβόταν από την αλήθεια του πάνω κόσμου, άφησε τις σήραγγες και βγήκε βόλτα με μια πεταλούδα με διάφανα φτερά, όπως κι εγώ είδα τυχαία ότι ο Nimrod Antal σκηνοθετεί τώρα κι αυτός για το Hollywood: το Predators (2010) έρχεται σύντομα στις οθόνες σας και η Braga που μιλάει και άλλες γλώσσες εκτός από πορτογαλικά είναι κι αυτή δυναμικός warrior or sth.
Μοιάζει σαν όλα τα όνειρα για ανεξαρτησία να τελειώνουν σχετικά σύντομα, η ίδια η διάθεση για ελεύθερη δημιουργία να χάνεται, η εμμονή για έκφραση αλλόκοτη και ονειρική, για σκέψη out of the box για μπέρδεμα των genres και για γλυπτική σαν του Ντα Βίντσι χαρακτήρων που ζουν ασυμβίβαστοι και φτύνουν τα πλούτη και τη δόξα, ε, όλα αυτά που εγώ τα πιστεύω και τα διατυμπανίζω ως προσωπικές μου αρχές, τελικά τα παρασέρνει το πρώτο νερό της βροχής. Όλοι μάλλον ευκολούτσικα περνούν από τα indies στα studio productions, ίσως κι όλας με χαρά και αγαλλίαση, ποιος ξέρει, επιτέλους θα βγει ο επιούσιος χωρίς πολύ ιδρώτα, χωρίς ζόρι. Κι εγώ που κάθομαι κι ευαγγελίζομαι παντοτινό αποτίναγμα του ζυγού της σκλαβιάς, αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια: αργά ή γρήγορα φτάνει η ώρα εκείνη που όλοι σκύβουν μπροστά σε κάποιον αρχηγό και ξεχνούν πως είναι τάχα να είσαι αρχηγός του εαυτού σου.
No comments:
Post a Comment