εικονοκλάστες και εικονολάτρες

είχα ξεχάσει πως ξεχνάω τον πόνο μου με τις ταινίες. ξεχνάω τη ζωή μου κι αρχίζω να ζω ζωές άλλων. σκέφτομαι πάλι πιο καθαρά. λιγότερο εγωιστικά, παγκόσμια, ξεκάθαρα ομαδικά. ο κινηματογράφος θα με σώσει για μια φορά ακόμη. η τέχνη πάντα με σώζει και δεν είναι καν υπερβολική δήλωση, ίσως δε μπορεί να είναι ακριβής και ολοκληρωτικά πλήρης. τόσες εικόνες μαζί, βαλμένες με τάξη η μια πλάι στην άλλη, οι ώρες και οι ζωές ανθρώπων, αυτών που έγιναν άλλοι για το θεατή, αυτών που τους δίδαξαν και όλοι όσοι τους έντυσαν ή τους φώτισαν, όλοι αυτοί γίνονται το θέμα συζήτησης των εσωτερικών μου συζητητών, τα μικρά μου προβλήματα φαίνονται ακόμη πιο ανάξια συζήτησης, ακόμη πιο ανούσια, άλλα είναι αυτά που πρέπει να σκεφτώ, άλλα να αναλογιστώ. τι βλέπουμε πραγματικά, τι χάνουμε, πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα αν βλέπαμε όπως βλέπουν οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι, οι συγγραφείς, οι μοντέρ και οι διευθυντές φωτογραφίας. Θα βλέπαμε τότε τόσο καλύτερα. δε θα είμασταν τυφλοί τότε δε θα είμασταν αχάριστοι θα λέγαμε περισσότερα ευχαριστώ και λιγότερα γαμώτο. ή απλώς σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα. γιατί χαίρομαι που βλέπω πιότερο από πριν. γιατί πήρα κατά γράμμα την ταινία του Meirelles που βασίζεται στη νουβέλα του Jose Saramago Essay on Blindness, σκέτο Blindness για το αγγλόφωνο κοινό, ως ένα βαρύ κι ασήκωτο σχόλιο για την κοινωνία της εικόνας. που την αγαπάω τόσο, βέβαια. που τι θα έκανα, βέβαια, χωρίς αυτήν, αφού η εικόνα είναι για μένα υπεράνω όλων. αλλά χάνω προφανώς τόσα με αυτή μου την εμμονή, όταν ξεχνιέται η εικόνα, όταν μιλάει η συντροφικότητα, το συναίσθημα, η ζεστασιά των σωμάτων, τότε όλα είναι λίγο πιο ανθρώπινα. μπορώ να συμφωνήσω σ' αυτό, αλλά δεν αλλάζω την όρασή μου με τίποτα. πως χαίρομαι που βλέπω τις όμορφες υπάρξεις, τα καλοσχεδιασμένα αντικείμενα και τους πίνακες του Miro. πως θα ΄μουν τάχα αν δε τα είχα δει ποτέ μου