Το ντοκιμαντέρ του Σπύρου Ταραβήρα Buzz (2005) που προβάλλεται τώρα στους κινηματογράφους ίσως είναι, όπως έγραψαν, χωρίς μέτρο. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι όμως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ (ούτε το The Long Haul of AI Bezzerides, άλλη μια παραγωγή με το ίδιο θέμα ), αλλά ο ίδιος ο σεναριογράφος με τις ελληνο-αρμενικές ρίζες. Όχι ο ορισμός του πολυγραφότατου, και κάποιος που το ‘χε ρίξει στα πιο αναλώσιμα τηλεοπτικά σενάρια στα 60s, ο Buzz αποχαιρέτισε αυτό τον κόσμο στις αρχές του 2007 πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του πανάκριβη κληρονομιά το Kiss me Deadly(1957). Ειλικρινά, δε νομίζω ότι με καθήλωσε τόσο άλλο film noir με την πυκνή, στιβαρή γραφή του και την έκδηλη κοινωνική του συνειδητοποίηση. Ο κόσμος του Bezzerides (το σενάριο είναι βασισμένο στο pulp novel του Mickey Spillane) είναι εδώ ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, όχι απλώς το background στο οποίο δρα και κινείται ο σκληροτράχηλος ήρωάς του. Τον εγωκεντρικό και ναρκισσιστή (μα, τόσο διασκεδαστικό) μυστικό ντετέκτιβ της ιστορίας, περιτριγυρίζουν μετανάστες από κάθε γωνιά της γης. Όντας ο ίδιος τέκνο μεταναστών, ήξερε προφανώς πως να αποτυπώσει τη φιγούρα του ξένου, τόσο που μαύροι βαστάζοι, γερο-λατίνοι, και κυρίως ο αξέχαστος χαρακτήρας του Nick the Greek —με τα περίεργα ελληνικά του, αφού ο ηθοποιός που τον υποδύεται δεν είναι Έλληνας— τραβούν συχνά την προσοχή μακριά από τον Ralph Meeker-Mike Hammer και τα κορίτσια του.Το Kiss me Deadly είναι το film noir που πιο εύστοχα περιγράφει το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής και τις εντάσεις της. Όπως πιστοποιεί το πόσο ο άνθρωπος απέχει από την τελειότητα. Άσπονδοι φίλοι, κυνήγι ενός απροσδιόριστα πολύτιμου, αλλά επικίνδυνου αγαθού κλεισμένου σε μαύρο κουτί, βίλες-φυλακές και ντοπάρισμα όσων ξέρουν για να ξεχάσουν, χαρακτήρες που δεν ενδιαφέρονται να σιγάσουν τα πάθη τους. Ένας απ’ τους λιγότερο faulty είναι μια γυναικεία οπτασία που τρέχει ξυπόλυτη στον σκοτεινό δρόμο τυλιγμένη με μια εκρού καμπαρτίνα μόλις πέσουν οι τίτλοι και προτρέπει τον Meeker: “Remember me”. H θύμησή της είναι αυτή που τον μπλέκει, τελικά. Μόνο που το κλασικό MacGuffin αποδεικνύεται κουτί της Πανδώρας· γυναικεία είναι κι εδώ η περιέργεια και τιμωρείται δεόντως, ίσως παρασέρνοντας και άλλους μαζί της. Δε μαθαίνουμε ποτέ, και οι δυο εκδοχές του ζοφερού και γριφώδους τέλους που κυκλοφορούν, μπερδεύουν προς στιγμήν τα πράγματα ακόμη περισσότερο.
Ο Bezzerides έχει στο ενεργητικό του και άλλα ουκ ευκαταφρόνητα σενάρια: They Drive by Night με το Boggy νταλικέρη, Thieves’ Highway, από τις πιο ατμοσφαιρικές δουλειές του Dassin πριν γνωρίσει τη Μελίνα, On Dangerous Ground του Nicholas Ray. Το Kiss me Deadly όμως είναι από τις στιγμές που λατρεύουν οι σινεφίλ, όπου το πολυδιάστατο γράψιμο του Buzz και η ειρωνική, στακάτη σκηνοθεσία του Aldrich συναντιούνται για να δώσουν ένα ψιλο-σαδιστικό-μισογυνιστικό αριστούργημα —και αυτό το τελευταίο quite enhances the pleasure indeed.
No comments:
Post a Comment