Το πειρατικό του Κάπτεν Τζιμι

Τα τελευταία χρόνια οι πειρατές είναι πολύ της μόδας. Όχι μόνο επειδή συνδέθηκαν άρρηκτα πλέον με το Johnny Depp ως all time classic αξία, αλλά επειδή όλοι έχουμε μέσα μας κάτι από την παρανομία, τον τυχοδιωκτισμό και το ρομαντισμό τους. Κάθε Απόκριες, με παροιμιώδη αύξηση από τη γέννηση του Jack Sparrow το 2003, η πειρατική αμφίεση δίνει και παίρνει. Το ίδιο ενδέχεται να γίνει και φέτος --είδα ήδη πειρατικές βράκες και καπέλα σε βιτρίνες-- παρόλο που και το τρίτο sequel των Πειρατών της Καραϊβικής είναι πια παρελθόν. Δε μένει παρά να αναφωνήσουμε θλιμμένα, αχ, τι θα κάνουμε χωρίς πειρατές στον ορίζοντα (αλήθεια) ή να υποδαυλίζουμε της ελπίδες μας για καμιά νέα φιλόδοξη παραγωγή του είδους.

Και αν ο Captain Hook, ο αιώνιος αντίπαλος του Peter Pan, μας τρόμαζε με το γάντζο του στην ευαίσθητη ηλικία μας, δεν έγινε το ίδιο με την προσπάθεια αναβίωσης της πειρατικής ταινίας δυο περίπου δεκαετίες πριν από το σκηνοθέτη που κανείς δε θα περίμενε μια τέτοια κίνηση. Κι όμως, ο Roman Polanski αυτοπροσώπως, μετά από τα ψυχολογικά θρίλερ του και τα μωρά της Ροζμαρί, ένιωσε νοσταλγία για τις πειρατικές ταινίες –που εντάσσονται στο σχετικά παραπεταμένο swashbuckler genre, με συναδέλφους τους ταινίες που πιάνουν από τρεις σωματοφύλακες, μέχρι Ζορό, Ρομπέν των Δασών και ό,τι έχει να κάνει με ξιφομαχίες εν γένει και δη για τα μάτια μιας ανεκτίμητης γυναίκας—και έπλασε το δικό του Captain Red στο Pirates με υλικό τους προηγούμενους γενειοφόρους πειρατές και τη στιβαρή κορμοστασιά του Walter Matthau, του Fortune Cookie.

Παίρνοντας αποστάσεις από τα chic swashbuckler με τον Erol Flynn και πολύ μακριά ακόμη από τη gay-ίζουσα και ροκ φιγούρα που έπλασε ο Depp, o Polanski μας έδωσε ένα χοντροκομμένο κατεργάρη Captain Red που αγαπούσε, τι περίεργο, το χρυσό πιο πολύ από τον εαυτό του. “Easier to live without a head, than without gold, you numbskull!”, λέει στο συμπαθή Γάλλο βοηθό του εν ανομίαις Frog, όταν αυτός τον προτρέπει να πετάξει ό,τι απόμεινε από τα λάφυρα στη θάλασσα, για να μην κινήσουν υποψίες. Αυτή η εισαγωγική σεκάνς, άλλωστε, από το establishing shot της σχεδίας στη μέση του πουθενά με το καρχαρία να τους γυροφέρνει, μέχρι το ανέβασμα στην ισπανική γαλέρα, είναι από τις πιο γουστόζικες της ταινίες. Και η αγάπη για το χρυσό είναι το δεσπόζον, η παράλογη δύναμη που οδηγεί τον καπετάνιο στην περιπέτεια, κάνει χαλάστρα στο ειδύλλιο του Frog με την ισπανιδούλα ευγενή και τους γυρνάει εκεί που ξεκίνησαν. Μεσοπέλαγα.

Χιουμοριστικά ευρήματα διανθίζουν ολόκληρη την ταινία και οι έξυπνοι διάλογοι, ο χοντρόπετσος χαρακτήρας του Captain Red και ο απρόσκοπτος ρυθμός κάνουν την ταινία κάτι παραπάνω από συμπαθητική. Και τη βρίσκει κανείς τόσο εύκολα στο e-Mule. Ζήτω οι πειρατές, λοιπόν. Των ημερών μας και οι παλιοί, εξίσου.