Πολύ τους γουστάρω τους άνετους τύπους και ο Ντένης φαίνεται να 'ναι ο ορισμός του cool. Όχι, σίγουρα, από το εξώφυλλο στο οποίο φαίνεται βουτηγμένος σε γαλαζοπράσινη πισίνα με ακόμα άψογα κολλαρισμένη κοστουμιά, αλλά τουλάχιστον από την πιο γαμάτη δήλωση για τις επίσημες πρεμιέρες (και γενικώς) που έχω ακούσει τον τελευταίο (πολύ) καιρό:" Είναι πιο δύσκολο απ' ότι φαντάζεσαι. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για την αληθινή τρέλα που λαμβάνει χώρα εκεί. Όποια δουλειά και αν κάνεις στο Χόλιγουντ, είναι απαραίτητο να μάθεις να ποζάρεις. Ξαφνικά βρίσκεσαι απέναντι από δεκάδες φωτογράφους που σου φωνάζουν "Dennis, Dennis" και μια ομοβροντία από φλας που αστράφτουν. Δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο δύσκολο, κι έτσι στις περισσότερες φωτογραφίες είμαι λίγο σαν χαμένος. Βλέπεις ότι το βλέμμα μου είναι out of focus, δεν είχα την παραμικρή ιδέα που έπρεπε να κοιτάζω."
Αν και η πολλή ανετίλα είναι καμιά φορά απίστευτο turn-off, σύμφωνα τουλάχιστον με σοφή φίλη, σε τέτοιους καλλιτέχνες που έχουν κάνει από διαφημίσεις μέχρι Hardcore με Κατερίνα Τσάβαλου να είναι από τσουλί επί πληρωμή (pardon my french) μέχρι ψυχρή εκτελέστρια και (σχεδόν) στο καπάκι Wes Craven remake -- The Last House on the Left, παρακαλώ, που έβγαλε τα λεφτά του από το πρώτο σαββατοκύριακο προβολής στις Η.Π.Α. , κρίνεται εκ των ων ουκ άνευ. Το να μην ξέρεις δε να ποζάρεις και να το παραδέχεσαι ανερυθρίαστα και μάλιστα σε ξινό ζορισμένο αντρικό κοινό αντρικότατου περιοδικού high-class μαφιόζικου ομίλου είναι πια... Και να έχεις και παιδί; Αυτό παραπάει. Πόσο τέλειος μπορεί να είναι ένας άντρας σκηνοθέτης, ε; Και δη Έλληνας; Keep up the good work, Dennis, dear.
No comments:
Post a Comment