Last House on the Left

Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει, λέει η παροιμία. Εγώ, πάλι, αφού δεν έχω κόσκινο, μου 'ρθε να περιγράψω την τρομαχτικότερη εμπειρία μου σε σκοτεινή αίθουσα τον τελευταίο καιρό, αντί να γράψω τίποτα σοβαρό, όπως οφείλω.

Ε, ναι, λοιπόν, το ομολογώ, επισκέφτηκα κι εγώ το τελευταίο σπίτι αριστερά. Όχι μόνη, προς θεού, δε θα το άντεχa αλλά με την αδερφή μου, εξίσου άμαθη σε σπλατεριές και λοιπές τρομο-καταστάσεις. Η καημένη, νόμιζε ότι εγώ θα της δίνω κουράγιο τις δύσκολες ώρες, αλλά τελικά κάναμε κανονικό διαγωνισμό καλύτερης τσιρίδας και μάλιστα κάθε δεύτερο λεπτό. Φοβηθήκαμε σε κάθε εν δυνάμει φοβιστική σκηνή, οπότε, μάλλον χάσαμε και τις θερμίδες των νάτσος από τη διώρη ταχυκαρδία.

Ας τα πω και λίγο πιο σοβαρά και ας αποκαλύψω μια μικρή ανεπάρκειά μου, αρχικά. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι ειδική στο συγκεκριμένο genre, για την ακρίβεια ούτε καν έχω δει το ομώνυμο φιλμ του '72 --θέμα είναι αν έχω δει έστω έναν Wes Craven στη ζωή μου. Αν θυμηθώ όμως κάτι κουλά φιλμ με zombies που εντάσσονταν σε κατηγορίες b movies ή cult στη καλύτερη των περιπτώσεων, ετούτη εδώ ήταν πολύ κλασάτη ταινία Όμορφοι πρωταγωνιστές, εξαιρετικά δασκαλεμένοι, φοβερά φωτισμένοι και κινηματογραφημένοι. Βέβαια, είχε κι αλλού όμορφους, αλλά δεν αναδεικνύονταν, ενώ εδώ ο Dennis Iliadis μας άφησε να θαυμάσουμε τα ψηλά πόδια, το γυμνασμένο σώμα και τα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά του προσώπου της λαβωμένης κολυμβήτριας πιο πολύ απ' όσο συνηθίζεται και όχι μόνο ως όλον, αλλά και ως μέρος -- φετιχισμός δεν ονομάζεται, τάχα; μα, και στη σπλατεριά; κι όμως... Επίσης, έπεσε πολύ γκρο και πολύ plan detail γενικά, ώστε να δημιουργηθεί σασπένς, αφού τα ανοιχτά πλάνα είναι πολύ κατατοπιστικά για να είναι μυστηριώδη.Το class συνεχίστηκε και στα χρώματα: υπήρχαν γενικά γήινοι τόνοι, σε κάποιες σκηνές αρκετά κοντά σε χρωματισμούς almost σέπια και το αίμα είχε και αυτό το κατάλληλο (σοβαρό) χρώμα --απέφυγε με σύνεση να είναι κόκκινο-ντοματί. Όπως στην καταπληκτική σκηνή που η εξευτελισμένη μικρή κολυμπάει για να σωθεί μέχρι που τρώει μια σφαίρα στην ωμοπλάτη. Το αίμα πετιέται πίδακας, είναι όμως σκούρο και αληθινό και βάφει τα νερά τόσο καλλιτεχνικά που μοιάζει με πίνακα του Millais (σας διαβεβαιώ, ίδια Οφηλία η Sara Paxton).

Το μελαγχολικό βλέμμα του Spencer Treat Clark του Unbreakable που μεγάλωσε τόσο όμορφα, καδράρεται εξίσου καλά, όπως μόνο ένας μεγάλος ζωγράφος θα ήξερε, και, γενικά, μπορώ να το πω με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, αλλά θα έχει πάντα το ίδιο νόημα: ο Ντένης αγαπάει τους ηθοποιούς του και σέβεται την ηδονοβλεπτική διάθεση του κοινού, γιατί, χωρίς τις ρημάδες τις σωστές γωνίες και τα καλά προφίλ, τι θα ήταν οι ταινίες; Ένα μάτσο χάλια θα ήταν, αν δεν το έχετε ήδη συνειδητοποιήσει.

Το φινάλε της αυτοδικίας με βρίσκει να διαφωνώ κάθετα, ήταν όμως μια ακόμη σκληρή σκηνή και απορώ γενικά πως δεν έφαγε λογοκρισία ένα τόσο προχωρημένο τέλος. Επίσης, δεν ενημερωνόμαστε ποτέ για το αν οι θαρραλέοι γονείς σέρνονταν στα δικαστήρια πολύ καιρό, έτσι που ξέκαναν στο πι και φι, και μάλιστα με τον πιο αιμοβόρικο τρόπο, όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις σιχαμένους κακοποιούς. Γιατί, μέχρι ποίου σημείου αντέχει η λέξη "αυτοάμυνα" ως δικαιολογία;

P.S. Και κάτι τελευταίο; Δεν είναι το στήσιμο της Sara ίδιο με της Catherine εδώ; Το ξαναλέω, ο Dennis είναι διαβασμένος, ντε.