Μια μέρα στην Alphaville

Κι έρχεται μια μέρα που κουράζεσαι. Ρίχνεις μια ματιά τριγύρω και συνειδητοποιείς ότι άτομα που δε διάλεξες έγιναν σκιά σου, πράγματα που ποτέ δε φαντάστηκες κατέλαβαν τη ζωή σου, συνήθειες που σε φθείρουν σ' έχουν κατακλύσει. Μηχανική ζωή, σκέφτεσαι, να πως είναι τα ανδρείκελα χωρίς ελεύθερη βούληση. Η όψη σου κουρασμένη, σχεδόν θλιμμένη, γιατί ξέρεις ότι η ευτυχία δεν είναι πουθενά μέσα σου. Ούτε η ικανοποίηση, η αίσθηση εκπλήρωσης ονείρων και επιθυμιών ανομολόγητων, έστω η στιγμιαία άλογη παιδική χαρά του μικρού και εφήμερου, ούτε αυτή.

Ζεις σε μια πόλη με πολύ φως, το απορροφάς και ζεις απ' αυτό, αν σβήσει μπορεί και να μην αντέξεις το σοκ, θα θελες πολύ να σβήσει όμως. Θα λεγε κανείς πως κύριο χαρακτηριστικό σου είναι η παθητικότητα --δεν αντέχεις, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να κρατηθείς, να αντέξεις λίγο ακόμα-- ούτε λόγος να αλλάξεις τα πάντα, ποιος την έχασε τόση τόλμη για να τη βρεις εσύ. Τόλμη να δώσεις μια κλωτσιά στον ανιαρό κόσμο που σου μπαίνει στο ρουθούνι και να φύγεις για το κάπου αλλού με τους αληθινούς ανθρώπους και τη χαρά που μπορείς να την κόψεις, σαν κομμάτι σύννεφο, με το μαχαίρι.

Περιμένεις... Αυτόν που θα ρθει και θα σε πάρει μακριά. Κάποιον που θα καταστρέψει τον κόσμο που σε εγκλώβισε, θα σε βοηθήσει να περπατήσεις στα τυφλά το μακρύ διάδρομο, θα σε βάλει στο αυτοκίνητο και στο δρόμο θα σε νανουρίζει με την ομορφιά του νέου σας προορισμού. Εκεί, θα 'ναι μάλλον καλύτερα. Θα αλλάξεις ακόμη και τ' όνομά σου για να μη σου θυμίζει τίποτα ποια ήσουν και τι έκανες εκεί πέρα. Στο διάλο πια με το Natacha Von Braun.